برنامه داشتن

برنامه داشتن یا نداشتن، مساله این است:

 ⚡️«این مقداری که شما(تشکلها) راجع به توقّع از دولت و نظام و شخص حقیر و مانند اینها اینجا بیان کردید، بدانید چند برابرش من از شما توقع دارم

🔹 بدانید در زمانه دولت سازی هستیم. از دوران نظام انقلابی عبور کرده ایم. فقط نق نزنید. ایده بدهید برنامه بدهید، فکر کنید، راه حل بدهید. در این جهت که رسالت تاریخی شما در آن است.

 

🔹 «این حوادثی که در سطح منطقه و در سطح دنیا شما را به هیجان می‌آورد و به آنها افتخار میکنید، مربوط به کشور شما است، مربوط به جامعه‌ی شما و به انقلاب شما است.»

این ها همه محصول تلاش کشور و پیشرفت آن در الگودهی است. متوجه شدید یکی از سر فصلهای مهم نقش ایران در حوادث منطقه و دنیا را؟ همین را پیگیری کنید، همین را دنبال کنید که عقب ماندگیهایش جبران شود. 

(آرمان جهانی که باید دنبالش کنید این است) 

 

🔹 من خیلی حرفها میزنم، میشنوید، ولی دنبال نمیکنید. چرا دنبال نمیکنید؟ مشغول چه کار مهمتری هستید؟

گوینده جملات بالا همان شخصیتی هست که در مورد عملیات وعده صادق، قاطعانه خواستار طراحی گام دوم و سوم عملیات پیش از اجرای گام اول بود.

در شرایطی که دشمنان در غزه بندر می سازند و رفح را برای تبدیل شدن به جبهه ای جدید با توزیع چادر آماده می کنند و سی برابر همیشه دلار رواته تل آویو می کنند و در حال گسترش آتش جنگ هستند، 

ما چه کرده ایم؟

آیا داستان تاریخی جدیدی را که نوشته می شود، خوانده ایم؟

برنامه ی ما چیست؟

از هر مذهب و ایده و گرایش سیاسی که باشیم روی داغ زمین در غزه چشم نمی توانیم ببندیم. 

چشم بستن روی این مهیب بی همانند، نابینا وارد زندگی بعدی شدن است.

این هم که ندانیم جای ما در این هنگامه کجاست مزید نابینایی و بی دست و پایی است.

ما روز اول هیچ دوست نداشتیم ماه رجب برسد و غزه کشتارگاه کودکان باشد، تحمل آتش روی سر مردم گرسنه گروگان گرفته شده در ماه رمضان را که هیچ نداشتیم.

ولی آیا خبری برنامه ای رسانه ای رهیافتی برای اربعین و ماجرای یک سره خونبار غزه داریم؟

با چه دلی به زیارت حسین بن علی برویم و اجتماع بیست و اندی ملیونی را به رخ جهان بکشیم وقتی، برای غزه نصرت مردانه و متحدانه تدارک نکرده باشیم؟

جدا جا دارد لااقل برای اینکه امام حسین ِهر ساله ما را بپذیرد روی این پرسش کار کنیم که

برای غزه چه دستهایی در دست هم، می توان گذاشت در سراسر جهان

طی چند سال گذشته شور شرکت در همایش جهانی اربعین با تلخی این پرسش می آمیخت که: بیست ملیون نفر در یمن دارند گرسنه می جنگند و به خاطر همین آرمانی که امام حسین، آن طور دلاورانه خون قلبش را نثار کرد ، می جنگند، چرا بیست ملیون زائر اربعین برای یاری آن بیست ملیون 

ایده ای، شبکه ای ، تدارکاتی ندارند

از همگی دوستان این سوال را می پرسم:

چه کنیم برای غزه که رهبرمان از ما راضی باشند و به تبع آن مولایمان را در اربعین خشنود زیارت کنیم؟ 

کاری به نیت اثر گذاری بر میدان جنگ و پایان دادن به تجاوز رژیم صهیونیستی ولی البته در سطح مردمی و با برنامه ریزی به صورت جهانی